the speak

3 weeks ago, I attended a speaker’s training sa organisayon kung saan ako kabilang. Hindi man ako magaling na manunulat at mananalita, but im holding on to my passion and willingness to help kids, teens and anyone in need. Gusto kong i-share what I have learned sa journey ko sa buhay, baka sakaling may mapulot sila kahit katiting dibah. Bata pa ako pangarap ko ng pumasok sa pulitika. Sabi ko, gusto kong tumulong sa pilipinas. Gusto kong maging bahagi ng pagbabago nito. Kaso, now that I’ve grown up, narealize ko ang hirap pala ng buhay sa pulitika, parang showbiz. Daming intriga. Umalis ako sa showbiz at ayaw ko ng balikan ito (duhh!!! Hahahah As if!!) Pwede naman pala akong tumulong on my own private way without campaigning for a position. Atleast ditto I remain private..hehehe at walang paparazzi na sunod ng sunod.hehehe

Anyway,(back to the training)..we were given a topic tapos tatayo ka in front of an evaluator, in 10 minutes, you have to say your piece. When it was my turn, sympre confident ako, kasi sanay naman akong humarap sa madla. But I was wrong, in the middle of my talk I was grabeh black out. As in. actually, at the start pa lang I am not confident sa sinasabi ko. Ako mismo hindi ko ata maintindihan ang lumalabas sa aking bibig eh. Actually, wala ako sa sariling katinuan ko that time (hahaha…justifying my action,,hahah). pero by heart, I should know the topic kasi un ang ginagawa namin weh. Pero in fairness ah, one week kong inisip yun. One week akong naging matamlay.

Yesterday, I was informed, ill give a talk daw on april to this numbers of teens. pinakita sa akin ang listahan ng mga speakers...uu nga, nandun ang pangalan ko. Hindi naman ako umayaw. Oks lang sa akin. Pero, ngayon pa lang pag-aaralan ko na ang topic ko para hindi na maulit ang nangyari last time.