IN PAIN

I went to the gym…my usual routine. 8:30-9:30 combat time! A group exercise where we kick and punch. And yeah, how I enjoy every minute of that exercise. I positioned myself, soon enough we began the exercise. Hindi ko maintindihan ang katawan ko kung bakit at that time wala sa mood. At around 9:10 lumipat ako sa likod, at umupo. May isang lalaki lumapit sa akin “huwag kang umupo, baka mahilo ka” sympre alam ko ang rule na iyon, sus. After a few breath, nag join na ako sa exercise kaso ilang Segundo lang umaalis ako..until I decided na umuwi na. niyaya kona kaibigan ko na umuwi. Habang naglalakad papunta sa locker room, nasambit ko sa aking kaibigan na “its so weird, nag eenjoy ako sa combat, bakit ngayon parang wala ako sa mood. Ive been doing the exercise for almost 2 years na ngayon lang nangyari sa akin ito”. i changed shirt then tumuloy sa grocey para bumili ng ingredients for spaghetti..(hehe I was craving for pasta eh).

As soon as I reached home, pinrepare kona spaghetti. Kahit gabi, talaga naman nagluto ako. I started eating at past 12midnight. Reading the breaking dawn while eating. I look at the clock, 1:30am nah. I should be sleeping by now. So weird. Feeling ko may nakatingin sa akin, feeling ko may dumadaan sa likod ko. Tumitingin ako sa salamin every now and then. So weird. Gusto ko ng matulog pero parang hindi ako inaantok.

The next morning I received two text messages. Hindi ko muna binasa. Sabi ko, mamya na lang kapag nasa taxi na. Pagsakay ko, binuksan ko inbox, then read muna isang message from a friend, then sinunod ko ung isa…..ooohhhh nohhhh…this can’t be sabi ko sa sarili ko. Hindi pwede. I scroll down hoping to read a words saying..no, he’s fine. No, it was not him. I dialed the sender’s number pero di sya sumasagot. Pagdating ko sa office, they confirmed to me what happened. No, can’t be. Until I spoke to a friend, saying he’s gone…………oh my! He is too young. Kasama lang naming sya last Friday..we’re supposed to have breakfast nung Sunday, kaso hindi na ako lumabas. Oh noh!!! noong gabing iyon, noong oras na ako ay nasa gym, same time ng maaksidente sila, ng dalhin sya sa hospital, ng sabihing wala na syang buhay...........

Habang nasa office ako, naiimagine ko face nya. Minsan natutulala ako. Hindi ako makapaniwala, shock till now. Umuwi ako kahapon, mas masakit pala ang makita ka na lying, resting in peace forever. Pinigilan ko ang mga luha, pinigilan kong titigan ka, pero ang damdamin ayaw magsinungaling, unti unti itong bumigay.
Masakit. Biglaan ang pangyayari. Lahat hindi makapaniwala. Maraming mga katanungan. Bakit? Paano? Bakit? kung sana, kung sana? Paulit ulit na bumubulong sa isip at puso. Pero in the end, we need to accept that it happened. That you are now in heaven. it takes time.

We will miss you for sure.
Bye nards.